Αλλάξανε πια τα δεδομένα, και απορώ που δεν ενημερώθηκες. Τώρα χαζογελάμε στον πόνο και κουνάμε το κεφάλι αστειευόμενοι στο χαμό. Τώρα όταν ένας άνθρωπος αιμόφυρτος μπει στο αμάξι σου και ζητήσει καταφύγιο, του απαντάς να πάρει ένα πανάκι και να φροντίσει να καθαρίσει τον λεκέ που άφησε σαν άγγιξε την πόρτα σου, μην την δούνε έτσι βρώμικη και σε πουν και ανοικοκύρευτο.
Και μετά αυτός ο άνθρωπος πεθαίνει.
Και εσύ βγαίνεις να δώσεις συνέντευξη, εσύ που τον είδες τις τελευταίες του στιγμές.
Εσύ, που το πρόσωπό σου είναι από τις τελευταίες εικόνες που έφτασε ν’ αντικρίσει.
Εσύ, που η φωνή σου είναι από τους τελευταίους ήχους που έφτασε να ακούσει.
Εσύ.
Εσύ.
Εσύ.
Και μετά; Τι έκανες εσύ μετά;
«-Τι σας έλεγε η γυναίκα εκείνη τη στιγμή;»
«-Με σκότωσε, με σκότωσε. Τίποτα άλλο.»
Και συνοδεύεται η απάντηση από ένα μειδίαμα.
Από ένα ΜΕΙΔΊΑΜΑ.
Αλλά, βέβαια. Και γιατί να σε νοιάζει, άλλωστε, θα μου πεις;
Σάμπως την είχες μάνα ή αδερφή;
Σάμπως την είχες γυναίκα ή κόρη;
Σάμπως την είχες και πελάτισσα ποτέ;
Ποτέ.
Pluma Verbi 
Πολύ δυνατό κείμενο!
Είναι αδιανόητο αυτό που συνέβη (όπως και τόσα άλλα).
Δεν το χωράει ο νους.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε, σε ευχαριστώ! Ακριβώς, τελευταία όσα ακούγονται στις ειδήσεις μοιάζουν σουρεαλιστικά.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα